Prezident İlham Əliyevin son kadr təyinatlarında personalar peşəkarlıq, təcrübə və sədaqətlilik baxımından uğurlu seçim idi.
Keçmiş
nazir Namiq Abbasov, sabiq MTN-çi İlham İsmayılov kimi professionallar
Əli Nağıyevin DTX rəhbərliyinə gətirilməsini doğru qərar kimi
qiymətləndirdilər.
Vilayət
Eyvazovun DİN-nin 1-ci şəxsi təyin olunması da yerindəydi. Onun
təcrübəsi, sistemin içində I müavin postunda qazandığı səriştə nazir
olmasını şərtləndirirdi. Eks baş nazir Artur Rasi-zadə də təyinatları
yüksək dəyərləndirib.
Lakin
güc strukturlarında aparılan kadr dəyişiklikləri, rotasiya qaydasında
həyata keçirilən təyinatlarla paralel humanitar blokda da yeniləmələrə
zərurət var.
Ölkədə
gedən sosialyönümlü islahatların tempi ilə ayaqlaşan, sosial sferadakı
ədalətsizliklərə son qoya bilən kadrlar təyin olunmalıdır.
Reportyor.info-nun
xəbərinə görə, 2018-ci ildə keçirilən növbədənkənar prezident
seçkilərindən sonra dəyişən Nazirlər Kabinetinin yeni üzvləri hökuməti
doğrultmadı.
Ceyhun
Bayramovun təhsil, Sahil Babayevin sosial təminat, Mikayıl Cabbarovun
vergi, Səfər Mehdiyevin gömrük sektorunda inqilabi irəliləyişlər əldə
etdiyi görünmür.
İnam Kərimov da ümidləri tam doğrulda bilməyib, aqrar sektorda problemlər mürəkkəbdir, mövsümi meyvələr fantastik bahadır.
Rövşən
Rzayevin məcburi köçkünlərin problemləri, komitədə keçmiş sədr dövründə
olan əyər-əskikliklərin aradan qaldırılması bağlı hansısa ciddi
fəaliyyəti müşahidə olunmur.
Habelə,
Qoşqar Təhməzlinin qida sektorunda nələrə nail olduğunu görmək mümkün
deyil. Turizm sektorunda fərqlənə bilməyən Fuad Nağıyev, diaspor
komitəsində Fuad Muradov ötən dövrdə özlərini təsdiqləyə bilməyiblər.
Xüsusilə
təhsil, səhiyyə, sosial təminat sahələrində nazir dəyişikliləri
labüddür. Eynilə Mikayıl Cabbarov da vergi sistemi üçün peşəkar
sayılmır.
Azərbaycan
hakimiyyəti yanvardan sonra dəyişən üzünü çoxlarının bəyəndiyini gördü.
Müxalifətdən, müstəqil mediadan, Qərb təşkilatlarından pozitiv mesajlar
gəlməkdəydi. Amma yetərli olmayan islahatların ruhuna adekvat fəaliyyət
göstərməyən yuxarıda adı çəkilən məmurlardır.
Onlar
aprel seçkisindən sonra etimad göstərilmişdi. İslahatçı nazirlər kimi
təqdim olunurdular. Amma bir il kifayət elədi ki, özlərini doğrultmayan
yeni təyinatlarla vidalaşmaq labüddür. C.Bayramovla təhsilin uçuruma,
S.Babayevlə sosial sahələrin dibə yuvarlanması qaçılmazdır.
Əslində,
prezident də M.Cabbarova, R.Rzayevə, Q.Təhməzliyə və digərlərinə möhlət
verib, sınaq müddətindədirlər. İndi kapital toplamış, oliqarxlaşmış,
kök atmış nazirlər olmayacaq, prezident kadr islahatlarını öz iradəsi
ilə həyata keçirir.
Analitiklərin
fikrincə, yumşalma taktikası neytral seçicinin rəğbətini qazandı.
Sosial – iqtisadi kursda yeni yanaşma gələcəyə bir ümid doğurdu.
Məhkəmə,
gömrük, səhiyyədə ciddi dəyişikliklər ola bilər. Kataklizmlərin
əleyhinə olan, islahatlar yolu ilə dəyişiklik istəyən mötədillər üçün
belə yanaşma təqdirəlayiqdir.
2003-cü
ildən aparılan siyasi kurs 2019-cu ildə dalana dirəndi. Anlaşıldı ki,
artıq belə idarəetmə ilə post-neft dövründə duruş gətirmək mümkün
olmayacaq.
Əslində,
ölkə rəhbərinin narazılığına səbəb olan amil onun ətrafının yaradıcılıq
qabiliyyətindən məhrum olması idi. Dünyada cərəyan edən proseslər
balans diplomatiyasının zərərini üzə çıxardı.
Neft-qaz
siyasəti sona çatırdı. Qərblə əməkdaşlıq, demokratik açılım zəruri idi.
Köhnə təfəkkür və kadrlarla bu müstəvidə uğur əldə etmək də mümkün
deyildi.
Ölkənin birinci şəxsi oyuna təkbaşına başladı, komandasını kənara itələyərək, xalqla birbaşa təmasa getdi.
Son
addımları ilə siyasət üçün mühüm olan “xalqdan biri” imicini
formalaşdırmağa cəhd elədi. Prezident gərginliyi azaltmaq, xarici
təhdidləri dəf etmək üçün siyasi məhbusları azad etmək qərarına gəldi.
Bu
xronoloji ardıcıllığa baxmayaraq, maliyyə naziri Samir Şərifov,
iqtisadiyyat naziri Şahin Mustafayev, Mərkəzi Bank sədri Elman Rüstəmov
kimi iqtisadi blokda olan məmurların da oturduğu kreslo özlərinə xidmət
edir, kabinet adamlarına çevrilib.
Ölkənin
iqtisadi həyatına təkan verməli olan hər üç nazirin əməlləri son bir
ildə heç nə ilə yadda qalmayıb. Bu durğunluqdan, seytnotdan çıxmaq
vaxtıdır.
Əgər
əhalinin böyük bir qismi hakimiyyətdə olan liderləri sevmirsə, bu,
dəyişiklik qaçılmazdır mənasına gəlmir. Sadəcə, dəyişiklik üçün
potensial var deməkdir. Hakimiyyətin mühafizəkar qanadı tarana
sürüklədiyi siyasətlə birinci növbədə prezident İlham Əliyevi mürəkkəb
prosesin məngənəsinə gətirib çıxarmışdı: lazımsız adamların həbs
olunması, heç bir siyasi çəkisi və dəyişikliyə təsir gücü olmayan
fəalların tutulmasına görə beynəlxalq tənqidlər, Azərbaycanın adının
ildə iki dəfə siyasi məhbus hesabatlarında Çad, Nigeriya, Çin və s.
respublikalarla yanaşə çəkilməsi heç də içəridəki qrupların adına söz
gətirmirdi, birbaşa prezidenti hədəfə çıxarırdı.
Eynilə
sosial-iqtisadi sferada kəsici-deşici, əzici-boğucu siyasəti özünü
mənfi tərəfdən göstərirdi. Ona görə yanvardan başlamış sosialyönümlü
dəyişiklikləri, siyasi islahatları, xalqla təmasları tormozlamaq mümkün
olmayacaq.
Bundan
başqa, Azərbaycanda “fevral inqilabı” adlanan son sosialyönümlü
islahatları nəzərə alaraq diqqət çəkir ki, sıravi deputatın aldığı
məvacib belə artımla birlikdə dövlət qulluqçularının maaşından qat-qat
yüksəkdir.
Hazırda
hansı həkim, müəllim, hansı sıravi bank əməkdaşı, polis işçisi, hansı
hərbçi, hansı və hansı neftçi, mühəndis ayda sıravi deputatın 2 min 598
manatını alır?
Hakimiyyət
bu parlamentlə tezliklə vidalaşmaq istəyində görünür. Növbədənkənar
parlament seçkilərinin gündəmə gəlməsi də məhz bu niyyətdən doğur.
Payızda yeni seçkilər olacağı istisna deyil.
İqtidar
daha ciddi, xalqla hökumət arasında qarşıdurma yaradacaq açıqlamalar
verməyən Milli Məclis formalaşdırmaq istəyir. Bunun üçün 2019-cu ildə
erkən seçkilər olacağı haqda proqnozlar səslənməkdədir.
Həmçinin oxuyun
“Putin Ukraynada qalib gələrsə, bu Azərbaycana da təhlükə törədə bilər”
“Qafqazda bizim bir neçə vacib tərəfdaşlarımız var, buna görə də bu region NATO üçün çox …