PƏRVİZ CƏBRAYILDAN ÖRNƏK SAYILACAQ  İMTİNA NÜMUNƏSİ

Yaxından tanıdığım Qarabağ qazisi olan bir dostum var. Onun tez-tez bir şəhidin məzarını ziyarət etdiyinin şahidi oluram. Əvvəl elə bilirdim ki, ziyarətinə getdiyi məzar yaxın qohumuna məxsusdur. Sonra bəlli oldu ki, bir yerdə döyüşüblər və rəhmətə gedənlə dostumu heç bir qohumluq telləri bir-birinə bağlamır. Qazini həmin məzarın başına bir neçə dəfə də mən aparmışam. Bir gün ağlaya-ağlaya həmin cavan oğlanın necə şəhid olduğundan mənə danışdı. Dedi ki, müharibədə bir yerdə döyüşüblər:

“Bizim batalyonda belə bir tendensiya hökm sürürdü. Subay uşaqlar ailəli olanları öz canlarını sipər edərək qoruyurdular. Əməliyyata gedəndə bizi qoymurdular ki, sizin ailəniz var. Yəni bu oğlan da qarışıq olmaqla bir neçə gənc bizim yerimizə hər an ölməyə hazır olduqlarını bəyan edirdilər. Allahın qismətidi, o şəhid oldu, mən qaldım. Həmin vaxtdan elə bilirəm ki, o mənim yerimə ölüb, mən isə onun əvəzinə bu dünyada yaşayıram”.
Belə nümunələr çox olmasa da, tapıb göstərmək olar. Bu hadisəni dünən redaksiyaların birində ev almaq üçün jurnlaistlərin siyahısının müəyyənləşməsilə bağlı oxuduğum xəbərdə rastlaşdığın sevindirici nüansla bağlı xatırlamağa məcbur oldum. Xəbərdə yazılırdı ki, redaksiyadan ev almaq üçün 30 illik iş stajı olan və mənzil almaqla bağlı ehtiyac meyarlarına tam uyğun gələn jurnalist Pərviz Cəbrayılın namizədliyini irəli sürüblər, o isə bu təklifdən ümumiyyətlə evi olmayan jurnalistlərin xeyrinə imtina edib. Buna sıradan bir hadisə kimi yanaşmaq olmaz və açığını deyim ki, hər adam belə ürəyə sahib də deyil. Xüsusilə də belə hadisənin imtina mədəniyyəti zəif formalaşdığı cəmiyyətimizdə baş verməsi təəccüblü sayılmaya bilməzdi. Gündəlik həyatımızda hətta ehtiyacı olmayan adamların dünya malına necə həris olduğu ilə bağlı nümunələrlə tez-tez rastlaşırıq. Səhv etmirəmsə, bir dəfə dostumuz, istedadlı qələm sahibi Aydın Canıyev imtina mədəniyyətimizin zəif olması ilə bağlı şedevr bir yazı yazmışdı. İmkan olsa həmin yazını tapın və oxuyun.
Dünyada isə yüksək puldan, ali nominasiyalardan imtina halları az olmayıb. Maddi ehtiyac içində boğulan bir necə dünya klassikinin “Nobel” mükafatından imtina etməsi hadisəsini də bu sıraya aid edə bilərik. Halbuki, həmin mükafatın təkcə qonarar fondu 1 milyon dollara yaxın məbləğ təşkil edir və həmin rəqəmlə bir ailəni deyil, bütöv nəsli ayağa qaldırmaq mümkündür. İmtina mədəniyyəti deyəndə ölkəmizdə olan belə halların da üstündən sükutla keçə bilmirəm. Hesab edirəm  belə nümunələr mütləq cəmiyyətə aşılanmalıdır. Məsələn, deputat mandatı uğrunda ölüm-dirim savaşına girildiyi, insanların hətta buna görə əqidəsini belə dəyişməyə hazır olduğu bir məmləkətdə biz mandatı qazanan və ondan imtina ilə bağlı nümunələrə də rast gəlmişik.

Bu xüsusda Lalə Şövkətin, Mirmahmud Mirıloğlunun adlarını qeyd etmək yerinə düşər. İmtinanın siyasi səbəblərini tam kənara qoyuram. Etiraf edək ki, təkcə depuatların sahib olduğu imtiyazlar və əmək haqqından imtina edə bilmək üçün də Pərviz Cəbrayıl kimi ürəyə sahib olmalısan. Əminəm ki, namizədliyinin irəli sürülməsinə icazə versəydi, Pərviz bəyin ev almaq şansı hamıdan üstün olardı. Deməli, həmkarımız faktiki olaraq özünün də ehtiyacının olduğu mənzildən ümumiyyətlə evi olmayanların xeyrinə imtina edib. Mən Pərviz bəyin etdiyi bu cür nümunəvi hərəkəti  döyüş yoldaşlarının əvəzinə özünü güllə qabağına verməyə hazır olan şəhidimizin fədakarlığına bənzədirəm. Əminəm ki, cəmiyyətimizdə belə nümunələr tez-tez olur, ancaq nədənsə onların təbliğ olunmasından sanki çəkinirik. Unutmayın ki, nümunəvi addımları təqdir etməklə, biz həm də cəmiyyətimizi saflaşdırmış oluruq…

Məhəmmədəli QƏRİBLİ

Azinforum.az